Een fietsvakantie in Peloponnesos Griekenland

dag 1

Op zaterdag 7 mei komen we aan op de luchthaven van Athene en worden we opgevangen door Dimitri van Arcas Travel. Een vriendelijke man die ons van alles vertelt. Samen met een schots stel, een Russisch stel en twee Zwitserse heren, rijdt hij ons naar Tripoli, de hoofdstad van de Peloponnesos. Een 2 uur durende tocht. De Peloponnesos was een schiereiland totdat er een diep en smal kanaal in de rotsen werd uitgehakt. Het werd in het laatste decennium van de 19e eeuw aangelegd op de plaats waar de Landengte van Korinthe op zijn smalst is. Sindsdien is de Peloponnesos geen schiereiland meer, maar een echt eiland. Het lijnrechte kanaal is 6,3 km lang, 23 m breed en zo’n 8 m diep. De grote gaten in de wand zijn veroorzaakt door springstof, toen in de Tweede Wereldoorlog de doorvaart werd geblokkeerd. De zes bruggen (vijf voor het autoverkeer, één voor de spoorweg) die de Peloponnesos met het Europese vasteland verbinden, liggen ongeveer 70 m boven de waterspiegel. Het kanaal heeft de vaarweg tussen Piraeus en de Ionische Zee met bijna 350 km verkort. Toch is het enkel geschikt voor middelgrote schepen, want sterke stromingen maken het gevaarlijk voor kleine bootjes, terwijl de geringe diepgang een bezwaar is voor grote schepen van meer dan 10.000 ton. Een sleepboot loodst de vaarschepen erdoorheen in een halfuur. Dit gebeurt omzichtig, want de bijna loodrechte wanden van grind en leem brokkelen regelmatig af. Lange wachttijden, hoge tolkosten en gevaarlijk manoeuvreren dragen ook al niet bij aan een intensief gebruik. Fascinerend om te zien hoe de brug over het kanaal onder de waterspiegel verdween om zo de schepen doorvaart te verlenen. Bij het weer omhoog komen van de brug liggen er kleine visjes te spartelen die gretig door de vissers en meeuwen worden opgepikt. Het typisch Griekse landschap is glooiend met lichtgroen begroeide heuvels en valleien met dorpjes, olijfbomen en sinaasappel boomgaarden.

In Tripoli aangekomen worden ons de fietsen en al het toebehoren overhandigd. Ik had aangegeven de tour graag op een e-bike te willen doen aangezien ik niet zo getraind ben als Evert, en we op zo’n manier toch mooi samen op kunnen gaan. Van deze keuze heb ik zeker geen spijt gehad.

Na de spullen te heben opgeborgen en een korte relaxperiode op onze mooie, en ruime hotelkamer, willen we nog een paar boodschappen doen. We hebben zonnebrandcrème nodig en nog wat andere spullen. Helaas loopt het bij de kassa mis, de pinautomaten werken niet. Ik kan er nog wel om lachen hoe alle kassières zich over die probleem buitgen… in alle rust. Heel relaxed maar zoveel rust is aan Evert niet besteed. Na een kwartier blijkt dat we toch een pinautomaat moeten zoeken zodat we met cash geld kunnen betalen. Dat zal voor sluitingstijd niet meer lukken. Dan doen we die boodschappen morgen maar. In het centrum van Tripoli kunnen we nog wel bij een apotheek zonnebrand crème kopen, bovendien vertelt het aardige personeel waar we een goede eetgelegenheid kunnen vinden. Dat is o.a. een restaurant vlak om de hoek en omdat het lichtjes regent is de keuze snel gemaakt. We zijn de eerste gasten. De Grieken zijn niet van die vroege eters. Het is smakelijk en de bediening is heel vriendelijk. We krijgen het dessert van het huis. Bomvol lopen we om een uur of elf weer terug naar het hotel. We hebben ieder een eigen kamer en ieder een tweepersoonsbed. Later hoorden we dat het gebouw eigenlijk gebouwd is als appartementencomplex en dat het nadat de crisis in 2008 begon, is het omgebouwd tot hotel. Vandaar de luxe van een eigen keukentje en twee kamers met ieder een 2 persoonsbed en 2 balkons.

dag 2

We worden uitgerust wakker en pakken na het ontbijt onze fietsen uit de nabij gelegen garage. Daar gaan we. De gps heeft Evert op zijn fiets. Helmpjes op! Voor mij is dat, én het feit dat ik op een e-bike zit een primeur. Toch raak je snel gewend aan zo’n helm en is het vooral bij afdalingen wel een prettig idee. Veel van de wegen waar we over fietsen tijdens deze tour zijn zand/gravel wegen en dus niet allemaal zo mooi geplaveid. Een fietsdag in de omgeving van Tripoli. Een over het algemeen vlakke route met het zicht op de heuvels en bergen. Door boomgaarden en kleine wijngaarden, langs boerderijtjes en landerijen met het opkomende koren waarin de felrode klaprozen prachtig uitkomen. Tijdens deze route komen we langs de grot ‘Cave Kapsia’. Deze schitterende grot is nog maar een jaar of vijf voor bezoekers toegankelijk. Vele kleuren, stalactieten, stalagmieten en waterpartijen die in de diepte verdwijnen. De vallei rond Tripoli wordt gedraineerd door de Argolische golf, zinkgaten worden op een natuurlijke manier gevormd. Hierdoor is ook deze magnifieke grot gevormd. Niet alleen voor de bezoeker mooi om te zien maar ook erg interessant voor archeologen, biologen en geologen. Zachte muziek maken het een sprookjesachtig tafereel.

In een klein dorpje stoppen we bij een terras om wat te drinken. Aan de straatkant zitten een paar mannen te praten terwijl voor hen twee geiten ronddraaien aan het spit. Aan de overkant huizen tegen een helling waar we kinderen horen spelen. Het is rustig op deze zondagmiddag. De mannen zwaaien ons na wanneer we verder gaan. We fietsen langs mooi begroeide bermen met veel verschillende soorten bloemen en planten, over zandwegen, verharde wegen en het zonnetje is inmiddels lekker warm We ontmoeten een aantal erfhonden die alarm blaffen. Ze zijn het duidelijk niet gewend, dat vreemde volk. Vooral Evert vindt dat een lastig puntje want hij is net als ik opgegroeid met angst voor honden. Ondanks dat ik zelf een hond heb gehad schrik ik me af en toe ook nog een hoedje bij het horen van een diep aanzwellend gegrom naast je. Op zeker moment schiet er een hond het erf af achter Evert aan. Ik fiets achter Evert met de hond naast me. Erg grappig. Het is het beste om hard te schreeuwen ‘Ga af en wegwezen nu’. Dan druipen ze snel af. We fietsen langs een kerkje wat er bijzonder uitziet in dit landschap. Het is er druk vanwege een bruiloft. Veel auto’s geparkeerd, sommige met deuken en met plakband omsnoerde buitenspiegels. Deze kerk is in 1972 gebouwd maar ziet er heel surrealistisch uit. Beetje een efteling gebouwtje in het ietwat rauwe en toch ook idyllische landschap wat ik verkrijg door het besef van de lange geschiedenis. Wat heeft zich hier allemaal wel niet afgespeeld in het verleden. Een zekere rijkdom wordt daardoor wel vergaard, ook al zie je dat niet in materie en luxe. En in deze tijd zeker niet. Het heeft klassieke byzantijnse en Minoische elementen met heel veel kolommen, ramen, hoeken en inhammen. Het is net of alles scheef staat en doet veel ouder aan. Om een uur of half drie fietsen we Tripoli weer in. Nu dan toch even de boodschapjes doen die we gisteren al hadden verzameld. Wat flesjes witte wijn uit deze omgeving gekocht. Een heerlijk frisse, droge witte wijn. Dat is aan ons wel besteed. Op het balkon van onze hotelkamer genieten we van de wijn en de zon. Praten over van alles en nog wat waar we in ons dagelijks bestaan niet vaak aan toe komen. Dan gaat het eigenlijk vooral over onze werkzaamheden. We bespreken wat we vanaf ons balkonnetje zien. De vele antennes op de daken, verdiepingen op huizen die nog niet zijn aangebracht omdat het geld even op is. Leegstaande pande, zonnecollectoren en de verschillende dakbedekkingen die we zien. Loslopende zwerfhonden, die zich overigens weer heel rustig en met een slimheid van een zelfstandige hond, gedragen. Om acht uur worden we beneden verwacht voor een ontmoeting met Christos, de manager van Arcas. Na nog een klein dutje gaan we naar beneden. Christos en ook nog even Dimitiri onze chauffeur, staan al beneden bij de receptie. Na een hartelijke ontvangst en kennismaking lopen Christos, Evert en ik Tripoli in. Hij woont in het centrum van het stadje. Vol trots en energiek vertelt hij over zijn stad en vooral wat zich hier allemaal heeft afgespeeld in het verleden. Hij vertelt onder andere dat de stad Tripoli als eerste de strijd is aangegaan voor onafhankelijkheid en zich onder het juk van het Ottomaanse Rijk heeft kunnen uitvechten. Een groot beeld van de strijder die zich hiervoor heeft sterk gemaakt staat op het grote centrale plein. Aan datzelfde plein gaan we eten en vertelt Christos over zijn persoonlijke strijd tegen de crisis waarvoor Griekenland heden ten dage vooral in het nieuws is. Een bevlogen en positieve man die zijn schouders eronder heeft gezet en met veel energie en wilskracht het gebied waar hij is opgegroeid aan de wereld wil laten zien. Archeologische tours, fietstochten, zeiltochten en avontuurlijke tochten heeft hij opgezet. In de vier jaar dat hij bezig is, is zijn onderneming al flink gegroeid. Ik vind het bewonderingswaardig wanneer iemand tegen alle zwaarmoedigheid in zo actief en positief er tegenaan kan gaan. Dit gebied is zeker voor mensen die niet van massatoerisme en all inclusive reizen houden, een aanrader. In deze tijd van het jaar is het wat betreft temperatuur perfect. We hebben het over de situatie in Griekenland, over Donald Trump, het belastingsysteem en de politiek in Griekenland en van de rest van de wereld, dat hij ook drum speelt en muziek maakt en een studio heeft. Veel raakvlakken op dat gebied dus en erg prettig praten met deze man. In 2006 is hij afgestudeerd als engineer. Om 23.00 uur, het restaurant zit inmiddels helemaal vol, nemen wij weer afscheid na een erg gezellig samenzijn en lekker eten met veel salade en verschillende stukjes vlees, en alles besprenkelt met citroen. Heb veel citroenen bij het eten gezien deze week. Op onze hotelkamer nemen we nog één afzakkertje. Morgen fietsen we naar een ander hotel aan de kust.

dag 3

Bij het wakker worden een mooi zonnetje. Na het ontbijt zetten we onze bagage klaar voor vervoer. Ook tijdens deze fietsdag is er voor de geïnteresseerde in de oudheid het één en ander te bezichtigen. Bijvoorbeeld de ‘Ruins of the temple Athena Alea in Tegea’ Een voorheen toevluchtsoord voor alle bewoners van de Peleponnesos, gebouwd in de 7e eeuw voor Chr.

De tocht begint redelijk vlak en de omgeving is vrij groen. We fietsen door dorpjes en langzamerhand begint het wat heuvelachtiger tot bergachtig te worden. We klimmen vrij hoog om vanaf daar een prachtige uitzicht te hebben over het bergachtige wat ruigere gebied. We eten een broodje onder een olijfbomen boomgaard. De wegen zijn hier goed geasfalteerd. De wind komt ons vanaf de zee al tegemoet. In het plaatsje Katodolina drinken we ieder twee cappuccino’s en genieten van de zon. Het viel ons op dat er op deze maandag veel jonge mannen in het café voor de tv hangen, gezichten bezorgd en donker. De politiek wordt momenteel intensief gevolgd. Verder krijgen we er niet veel van mee. Wij zitten ontspannen in de schaduw van een olijfboom. Met de zee aan de horizon en vooral afdalingen komen we na een klein uurtje aan bij ons hotel in Astros. Het ligt vlak aan de kust. Onze spullen staan al klaar. We frissen ons een beetje op en doen een paar boodschapjes in een kleine supermarkt vlakbij. Met een flesje ouzo fietsen we naar het haventje van deze plaats. Er staat een flinke zeewind. Op een bankje voor een muur met de zee daarachter en zicht op de haven en de bergen, zitten we in de luwte. Zo laten we alles aan ons voorbij trekken met een klein glaasje ouzo. Na een paar uur fietsen we terug naar ons hotel voor een klein dutje en een beetje op social media-en. Vanuit de haven zagen we het kasteel hoog op de berg al liggen. We fietsen er in het begin van de naar boven. Het uitzicht vanaf dit middeleeuwse kasteel is magnifiek. Prachtig uitzicht over de zee met de blauwe contouren van bergen en beneden ons, het haventje en het stadje. Na de afdaling is het inmiddels donker en gaan we op zoek naar een restaurant. Aan de boulevard wenkt een man ons, naar later blijkt van oorsprong Roemeniër, en nemen we op zijn terras plaats. We zijn de enige op een stuk of zes katjes na die ons hoopvol aan zitten te kijken. Evert heeft een hoofdgerecht dat bestaat uit een stuk of 20 sardines en de vissenkopjes gingen allemaal de kattenbekjes in. Ik heb een bord spaghetti carbonara. Mijn favoriete pasta. Goed insmeren is een vereiste bleek bij terugkomst in het hotel. Mijn rug niet helemaal goed ingesmeerd die dag, en dan ook net iets teveel verbrand.

dag 4

Na het ontbijt fietsen we langs de kust richting onze volgende bestemming. Prachtig weer en schitterende uitzichten over de mooie blauwe zee met de Bergen aan de horizon. Heerlijke temperatuur van ca. 25 gr. C. In het plaatsje Ksirpigado fietsen we naar beneden. Een lekker strand om te zonnen en af te koelen in het heldere water. Een gezellige boulevard met terrasjes. De muurbegroeing tegen de huizen staat in bloei in fel roze, rode en paarse kleuren. We fietsen verder richting de plaats Kiveri. Vlak voor deze plaats is in het zeeoppervlak een indrukwekkende draaikolk te zien de ‘Pausanias swirl’. Het is één van de grootste vers waterbronnen ‘Sources of St. George’ genoemd. In Kiveri zien we een leuk en gezellig terrasje met een natuurlijke pergola. We bestellen wat te drinken. We rekenen ‘maar liefst’ 2 euro af voor de griekse koffie en de cola. Vanaf hier fietsen we niet meer langs de kust. We fietsen verder door sinaasappelgaarden en door landerijen. Voor wie interesse heeft in de geschiedenis van deze streek is er erg veel te ontdekken. De geschiedenis gaat tot wel 5000 jaar terug. Grieken, Romeinen, Byzantijnen, Venetiërs en Turken hebben in dit gebied met de scepter gezwaaid. Veel overblijfselen zijn te bezichtigen en de verhalen en mythes buitelen over elkaar heen. Zo ook in de plaats Argos die 3000 jaar voor Chr. Is ontstaan. In de eerste eeuw na Chr. Is hier een tempel gebouwd voor de Grieks-Egyptische God Sarapis deze temple is later onder Keizer Adrianus als luxe romeinse badplaats omgebouwd met alle pracht en praal uit die tijd. Veel later werd het een islamitisch klooster. Ook vinden we hier één van de oudste griekse theaters uit de vijfde eeuw voor Chr. uit de stenen ondergrond gehakt en uitkijkend over de oude stad; een aquaduct uit de tijden van het romeins keizerrijk. Het water werd opgeslagen en getransporteerd naar de inwoners van Astros. In deze plaats kopen we ook in een piepklein winkeltje een paar broodjes en wat drinken. In een sinaasappelboomgaard eten we onze broodjes en een overheerlijke rijpe sinaasappel. Tenminste ik dan. Evert wil wel een klein stukje proberen.

Het laatste stuk van de tocht fietsen we langs het water, naast een relatief drukke weg en zien we Nafplio in de verte, tussen de bergen en het blauwe water van de baai liggen. We fietsen het stadje in en het is even zoeken naar het hotel. We moeten daarvoor een stukje naar boven fietsen tussen de kleine steegjes met trappen, allemaal omlijst met mooie kleurige begroeing. Een mooi hotel en vanaf het balkon van onze kamer kijken we prachtig uit over de stad en de huizen met de bergen op de achtergrond. Onze fiets in de nabij gelegen stalling en nu eerst even een koel drankje. We zitten op het balkon en kijken wat er allemaal voorbij komt lopen beneden ons. Om een uur of vijf lopen we naar beneden de trappen en steegjes door. Leuke winkeltjes, restaurantjes en gezellige pleintjes en een haventje waar grote jachten liggen. Het is gezellig druk. We gaan zitten op een terras aan een plein en nemen wat te drinken en een klein hapje. We vermaken ons met mensen kijken. Twee kleine meisjes bedelen om wat kleingeld. Ze lopen ieder met 2 euro in hun hand weg en gaan iets verder op de stoep zitten en praten druk met elkaar. We denken dat ze in overleg zijn waarvoor ze het zullen gebruiken. Een aardige serveerster bedient ons van wijn en een hapje. Na een tijdje gaan we op zoek naar een supermarkt en vervolgens weer naar ons hotel. Even opfrissen, ieder op onze mobiel wat surfen en na een uur of twee, inmiddels is het ongeveer negen uur, lopen we de stad in om te gaan eten. We zien een restaurant met terras, live muzikanten en het is er gezellig druk met veel grieken en de temperatuur is lekker om nog buiten te zitten. We nemen plaats en doen net zoals Christos het deed. We bestellen van alles wat een beetje en vooral niet te veel. Lekkere salade, wat vlees en brood. En ook weer wat wijn wat er voor zorgt dat we inmiddels al redelijk wat spraakwater ophebben. Erg gezellig, dat zeker.

dag 5

Vanochtend werden we wakker gebeld door de receptie. Het busje stond al klaar om ons naar Epidaurus te brengen. Hebben we iets gemist? Snel douchen en naar de taxi plaats. De vriendelijke receptioniste had al twee ontbijtpakketjes voor ons klaargemaakt. Gelukkig blijkt dat we er niets aan kunnen doen. Eigenlijk was deze tour op de vrijdag gepland en ze hadden deze wijziging ons niet kunnen doorgeven. Epidarus wordt gerekend als één van de historische hoogtepunten van Griekenland. Een maar liefst 2300 jaar oud amphitheater dat er nog fantastisch bij ligt tegen de heuvelrug met uitzicht over het berglandschap van Argolis. Een uitgestrekte hooggelegen plek met veel overblijfselen van een medisch centrum uit de 4e eeuw voor Chr. Het is heden ten dage een druk bezochte plek. We lopen door het uitgestrekte vlakke gebied langs de restanten en ik probeer me voor te stellen hoe dat er uitgezien zou moeten hebben in die tijd en ook hoe de mensen toentertijd met elkaar spraken. Na ruim een uur pakken we onze fietsen en beginnen aan de tour terug naar Nafplio. Door de Bergen met vooral veel lange afdalingen en af en toe een klimmetje weer terug naar de kust. Tijdens één van de afdalingen ruik ik een vreselijke stank en fiets ik met hoge snelheid langs een dode hond. Het lijkt net een tapijtje. Evert was duidelijk met nog veel grotere snelheid langs deze hond gereden want hij had het én niet geroken én niet gezien. Bij een heel klein café’tje drinkt Evert een cola en ik een griekse koffie, waarbij ik erg aan de smaak moet wennen en ik ben blij dat ik het op heb. Het tentje ziet er wat vervallen en viezig uit. Het is super goedkoop en de bediening is vriendelijk. We fietsen verder en we zien al snel daarna de mooie baai, het blauwe water met daarin de voor anker liggende jachtjes en vissersboten. We fietsen langs leuke plaatsjes, kiezelstranden en een constant prachtig uitzicht. We maken een stop op een kiezelstrand en gaan even het heldere water in om af te koelen. We eten een broodje met tzatziki en we zwaaien naar het russische stel dat voorbij fietst.

Vervolgens verder door bewoond gebied met hellingen en afdalingen weer naar Nafplio. Daar drinken we op ons balkon een lekker koel biertje en doen we een dutje. We kiezen om een uur of acht een restaurant in een gezellig straatje. Het regent heel lichtjes en alle parasols worden uitgeklapt. We kiezen beide voor hetzelfde menu. Helaas komen de gangen zo snel op elkaar dat ik nog voor het hoofdgerecht helemaal vol zit en het niet meer op kan. Het eten is hier bij lange na niet zo lekker als waar we gisteren aten. De bediening is ook wat afwezig. Dat was niet de beste keuze dus. We maken nog een wandeling door het stadje en langs de haven om het eten een beetje te laten zakken.

dag 6

Uitgerust en fris zitten we aan het ontbijt. Buiten nog een kopje koffie in het zonnetje en vervolgens vertrekken we voor een rondrit van 50 km. We fietsen eerst door bewoond gebied met mooie dorpjes vooral bergopwaarts. Een lekkere temperatuur, niet te warm en nog steeds een beetje licht bewolkt door het regenbuitje van gisterenavond. Vervolgens fietsen we door niet bewoond bergachtig gebied. Heuvels met lichtgroene harde begroeiing. Zand-kiezel wegen en het laatste deel van deze route overlapt de route van gisteren. Langs het water en de badplaatsjes fietsen we weer terug. We zitten nog op het strand en luisteren naar het rustgevende ruisen van de zee. Het laatste stuk kiezen we voor een alternatieve route terug naar Nafplio. Bij aankomst in Nafplio fietsen we de hoge berg op waar bovenop het ‘Palamidi Fort’ staat. Dit is van verre te zien en een markant punt. Het is nog niet zo oud vergeleken bij al het andere wat we tot nu toe hebben gezien in de Pelopennessos. Het is gebouwd in de 17e eeuw ten tijde dat de Venetiërs hier de scepter zwaaide. Nadat de Ottomanen Nafpilo hadden ingenomen van de Venetiërs in 1718 kwam het na de Griekse onafhankelijkheidsoorlog in 1822 weer in Griekse handen. Het fort heeft als gevangenis gefungeerd. De griekse vrijheidstrijder Kolokotronis heeft hier 11 maanden opgesloten gezeten. Het is flink klimmen met de fiets maar het fenomenale uitzicht vanaf dit punt is wel een verdienste na deze inspanning. Het is ook mogelijk om het fort te voet te beklimmen. Er is een trap met 999 treden. Om een uur of vier komen we bij het hotel en ga ik, nadat we wat hebben gedronken, het stadje even in om een paar kleinigheden te halen. Ik dwaal wat van winkeltje naar winkeltje en koop een paar kleine armbandjes. Bij terugkomst ligt Evert nog te ronken en volg ik zijn voorbeeld. Later op de avond lopen we de stad weer in om wat te eten. We kiezen er uiteindelijk voor om bij hetzelfde restaurant te eten als de eerste avond hier. Daar is het lekker en gezellig. Na het eten kunnen we het niet laten om nog een flesje ouzo te kopen. Op het balkon staat Jupiter boven ons en is de maan net iets meer dan halfvol. We bekijken de app van Evert die precies laat zien wat er boven ons hoofd gaande is. Ik zag bijvoorbeeld dat het sterrebeeld Tweelingen aan de horizon verscheen. En dat klopt inderdaad, op 22 mei is het de eerste dag.

dag 7

Vandaag de laatste fietsdag. Bij het opstaan een strakblauwe hemel en de verwachting is dat het vandaag 30 gr C. zal zijn. We fietsen naar Mycene. De route gaat vooral door sinaasappelboomgaarden en we fietsen bergopwaarts. Het is de warmste dag tot nu toe en net voor we Mycene bereiken, drinken we nog wat in het plaatsje voordat we de klim naar deze bezienswaardigheid aanvangen. We worden gelokt naar één van de terrasjes door een mevrouw die ons 2 sinaasappels geeft. Mycene was ooit het meest belangrijke centrum van het oostelijk mediterane gebied. De Myceense beschaving heeft op allerlei fronten invloed gehad op de Griekse cultuur. De Myceense beschaving was een belangrijke cultuur in Griekenland en bestond als opvolger van de Minoïsche beschaving in de Late Bronstijd (ca. 1600 tot ca. 1100 v.Chr.). Deze belangrijke pre-Helleense beschaving werd genoemd naar deze Griekse plaats Mycene, waar we nu de indrukwekkende overblijfselen van paleizen en resten van andere bouwwerken uit deze beschaving kunnen zien. In de 14e en 13e eeuw v.Chr. was Mycene het centrum van deze cultuur, die zich over de Peloponnesos en het zuidelijke deel van het Griekse vasteland uitstrekte. Voor de ontdekking en de studie van de ‘Myceense’ cultuur hebben twee amateurs zich zeer verdienstelijk gemaakt: de Duitser Heinrich Schliemann, die in de periode tussen 1874 en 1876 met de opgravingen begon, en de Engelsman Michael Ventris, die in 1952 het zogenaamde Lineair B-schrift ontcijferde en aantoonde dat het een vroeg stadium van de Griekse taal vertegenwoordigde. De ontcijfering van het Lineair B heeft niet alleen aangetoond dat de dragers van de ‘Myceense’ cultuur Grieken waren, maar ook dat hun godsdienst niet zo identiek was met de Minoïsche als men voordien steeds had aangenomen. Veel van de bekende Griekse goden werden blijkbaar al door de Myceners vereerd, wat bewijst dat de Griekse mythen en sagen grotendeels uit de Myceense cultuur stammen, wat Schliemann altijd al dacht. Omstreeks 1400 v Chr. waren de ‘Myceners’ (ook Achaeërs genoemd) sterk genoeg georganiseerd om de oversteek naar Kreta te maken, waardoor zij een einde maakten aan de Kretenzische heerschappij in het oosten van het Middellandse Zeebekken. Zelf onderhielden de ‘Myceners’ uitgebreide handelsbetrekkingen zowel met het Midden-Oosten als met Zuid-Italië en Sicilië. Tussen 1200 en 1100 v.Chr. kwam er vrij abrupt een einde aan de Myceense cultuur, waarschijnlijk door de inval van de Doriërs maar deze gebeurtenis kan niet losgezien worden van vergelijkbare onrust en ondergang in de rest van het Middellandse Zeegebied. Men spreekt wel van de brandcatastrofe. In tegenstelling tot de Myceners beschikten de Doriërs over ijzeren wapens, waardoor zijn een voordeel hadden in de gevechten. Na de vernietiging van de Myceense beschaving viel de materiële cultuur in Griekenland nagenoeg stil, en kwam het land (evenals vele andere streken rond de Middellandse Zee), tussen 1100 en 800 v.Chr., in een soort van ‘Duistere Eeuwen’ terecht.

En wij staan met onze fietsjes tussen dat wat van deze tijd nog is overgebleven. Wanneer we weer terugfietsen is het vooral een lange afdaling met een warme tegenwind vanuit de zee. In Nafplio aangekomen fietsen we langs de haven en drinken iets op een terrasje met uitzicht over het water. De Zwitsers komen langsfietsen. Zij hebben die dag niet de route gefietst maar de 999 treden beklommen naar het fort en gaan nu naar het strand een eindje verderop. Het blijkt dat wij de enige zijn die de tocht van vandaag hebben gefietst. De anderen vonden het daarvoor te warm.Om 19.00 uur haalt Christos de fietsen en al het toebehoren weer op. De fietstour zit er weer op. We hebben er van genoten en het was zeker de moeite waard. We gaan weer lekker bij ons inmiddels vertrouwde restaurant eten waar weer live muziek wordt gespeeld. Morgen worden we naar Athene gebracht en verblijven Evert en ik nog twee dagen in Athene voordat we weer naar Nederland vliegen.